استتوس قبلی در ادامه ی ان

1. یک وقتهایی حس نوشتن یک مطلبی زمانی میاید و بعد هم میرود، خلاصه که هروقت ادم دچار همان حس شد باید بنویسید واگرنه، نه تو حس نقلش را داری نه مطلب آن کاراییش را!
   این مطلبو صبح میخواستم بذارم نشد الان میذارم اونم فقط چون فکرمیکنم لازمه که گفته... باشه،
   (پس خواهشا ابتدا استتوسی که شیر کردم رو بخونید بعد کلیپ رو ببینید و بعد نوشته ی من رو بخونید)
   
   صبح یه کلیپی دیدم(همین که لینکشو میذارم) بعدترش این نوشته رو خوندم، میبینید؟ در تناقضند باهم ، الانم دنبال این نیستم که بگم کدومش درسته کدومش غلط...
   مسیجی که پای استتوس پایین گذاشتم رو اینجا دوباره مینویسم:
   
   نوشته ی خوب و قابل تاملی هست(خطاب به نوشته یی پایین)ولی من فکرمیکنم یه چیز دیگری رو هم باید اضافه کرد و اون اینه که مخصوصا پسرای امروزه کلا فقط دوس دارن حظ ببرن حظ کلامی حظ بصری ...همین ..کاملا دوست دارن توی لحظه ی حال باشن و فقط یه چیزی بگن که لذت برده باشن بدون هرگونه تعهد و مسئولیت در قبال حتی واژه هایی که به کار میبرن! این یه چیزی فراتر از اینه که ادم بگه این حرفای روزمره با حرفای زیر سقف فرق میکنه مساله دقیقا همین زیر بار مسئولیت نرفتنه که سعی میکنن صرفا با واژه ها یا...ارضا بشن و اونم زودگذر و این متاسفانه مشکل این روزهاست که قطعا فیلمهای ماهواره مثل جم و...هم بی تاثیر نیستن! و این یعنی ریشه ی نهاد خانواده سست شدن! و یا ازدواج های موقت و طلاقهای روزافزون! یعنی حتی بعد از ازدواج هم این تعهد باز تعهد باقی نمیمونه !(ربطی به قشر و طبقه ی خاصی هم ندارد)
   
   با توجه به کلیپ و این نوشته، معلومه که در واقع (اینجا نه واژه ی پسر رو به کار میبرم نه مرد، چون حتی درمورد مردهای متاهل هم این مساله زیاد دیده شده) درنتیجه میگم جمعیت مذکر،دقیقا میدونن درچه موقعیتی هستند ولی زیر بار مسئولیت نمیرند و اینم چیزی نیست جز هم خر رو خواستن هم خرما...نمیشه شما بگید من یه حرفی میزنم یه کاری میکنم یه حرکتی نشون میدم ولی شماها برداشت خاصی ازش نکنید! نمیتونید بگید 2*2 تا نمیشه 4تا، دقیقا وقتی یه کاری رو انجام میدید یک عملی رو ،ختم به گزاره و نتیجه ای میشه که دقیقا پاسخ به همون عمل شماست!
   
   درآخرم این نوشته که نمیدونم از کی هست:
   کاش بشود به واژه ها وفادار بود و همینطور هرز و هرجا از عزیزمها و دوستت دارمها استفاده نکرد، این واژه ها گنج اند، هیچ کس گنج خودش را حراج نمی کند، گنج را باید در هزار پستو پنهان کرد تا بیاید روزی که به دست صاحبش برسد. به واژه ها و معنایشان وفادار باشیم و بگذاریم که حرمت و بزرگیشان حفظ شود که اگر جایی کسی گفت و آن دیگری شنید، به اندازه سهمگین ترین توفانها و در هم کوبنده ترین زلزله ها بتواند قلب آدمهای رابطه را فرو بریزد و کیفیت خوردن یک استکان چای ساده را هزار برابر کند. احتیاط، واژه ها را دریابیم. عشقها در خطرند
   
   
   https://www.facebook.com/photo.php?v=239691772907709&set=vb.100006006632298&type=2&theater
   

واژه‌ی «هرزگی» برای من بار اخلاقی منفی تداعی نمی‌کند. یعنی آن‌جور که می‌گویند فلانی هرزه است. یا هرزگی می‌کند. یا هرز می‌پرد. یا از این قبیل. حتی دهخدایش هم نمی‌گوید هرزگی فقط یعنی کار بد و قبیح. می‌گوید هرزگی، ناز و کرشمه و فریب و دلربائی هم معنا می‌دهد.

من هرزگی را که می‌شنوم، یاد همان هرز خودمان می‌افتم. اتفاقن همین دهخدا می‌گوید هرز همان هرزه است؛ مخفف شده‌اش. پس وقتی کسی می‌گوید فلانی هرزه است، انگار می‌شنوم که می‌گوید فلان چیز «پیچ‌ش/سرپیچ‌ش هرز شده». که یعنی خوب جا نمی‌رود. که یعنی خوب بسته نمی‌شود؛ چکه می‌کند. یعنی چیزی که باید سر جایش باشد، نیست؛ چون جای‌ش دیگر همان جای قبلی نیست: دنده‌هایش ساییده شده، از ریخت افتاده، گشاد شده، از اندازه و قاعده درآمده. پس دیگر آن‌جایی که باید باشد، نمی‌تواند باشد. یا آن‌چیزی را که باید در خود جا بدهد، سفت در آغوش بکشد، محکم بغل کند و نگذارد رخنه و روزنه‌ای در میان‌شان باشد، که نگذارد برود، نمی‌تواند. یک‌جوری نیمه‌ی خودش را دیگر نمی‌تواند چفت خودش کند. دهخدا می‌گوید هرز یعنی بیهوده. یعنی آدم‌ات را داری، آن‌ی را که باید در او جا بگیری/در خود جا بدهی، داری، اما دیگر وجودت بیهوده است؛ هرز است. دیگر بدتر از این؟!

به گمانم آدم باید مواظب باشد هرز نشود؛ هرزه نشود. به گمانم آدم باید خودش را، آغوش‌ش را، حجم روح و جسمش را، نگه دارد برای نیمه‌اش، برای آنی که باید.