مریم رویین تن

توی آرایشگاه ها حال و هوایم عوض می شود! نمی دانم خوب می شود یا بد! فقط عوض می شود. انگار همه چیز به جریان می افتد. زنده است. فضا اما فضای پوسته است فقط! مثل جریان زنده ی آبهایی که روی صفحه ی دیجیتال کره ی زمین دیده می شود! یکی از زیر دست چند رامشگر بیرون می آید و توی اولین آینه شیفته ی خودش می شود انگار. بعد راه می افتد از بین جمعیتی که منتظر معجزه ای است که نصیب خودش بشود، خرامانه رد می شود و من می توانم تصور کنم که احتمالاً آن لحظه ی رد شدن میزان سروتونین بالا می رود و حضار... به چند لحظه ی بعد خودشان نگاه می کنند و توی خیال هاشان پری می شوند و لبخند روی لبها می نشیند! بعد دوباره آینه ها بیکار می شوند و منتظرها توی فکرهای جورواجور غرق می شوند و گوششان را رها می کنند تا حرفهای جدید بشنوند!حرفهای رنگی و متنوع... پیرزن ها توی آرایشگاه ها حتی زنده ترند با اینکه نای دیدن شکل جدید خودشان را هم ندارند گاهی. همه چیز واقعاً زنده است! ولی فضا من را یاد ملاقات کوتاه و گذرای خیابان می اندازد! یاد خوشی کوتاه! یاد شکلاتی که زودتر از لذت چشیدن، آب می شود! یاد خوابی که با صدای بلند تلفن تکه پاره می شود...از در که بیرون می آیی ریتم زندگی عوض می شود و زیبایی آنقدر متکثر می شود که یادت می رود توی آینه ی کیفت خودت را نگاه کنی مدام. خسته به خانه می رسی و احتمالاً جلوی آینه ی دم در نگاهت به خودت می افتد و یادت می افتد لذت چای گرم نوشیدن و دو کلام حرف زدن را هیچ یک از آیینه ها نمی توانند منعکس کنند