نوشته ای از بزرگیان

١.شاهین نجفى آدم دوست داشتنى اى است. کوندرا در دون ژوان مى نویسد: ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ اند، ﺁﺩﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ کارهایشان ﻫﺴﺘﻨﺪ ... . نجفى آدم دوست داشتنى اى است، حرف هایش هم شبیه موزیکش است؛ غیر قابل تحمل، سکسیستى، بى مایه....
٢. وقتى برسر فیلم ده نمکى چند نفرى منفجر شدند، گروهى از دوستان نوشتند که درست نیست به خاطر این اتفاق به ده نمکى حمله کنید او تقصیرى ندارد. آنها در مقام موعظه گران اخلاقى به این مسأله توجه نکردند که اتفاقاً این بى ربطى ده نمکى به انفجار در واقعیت و از سویى دیگر... ارتباط جدانشدنى مرگ و رانت خوارى به ده نمکى در زبان عمومى و ذهن افراد، ریشه در خباثت اکنون و گذشته ده نمکى دارد و چیزى کاملاً حقیقى است. شایعه بى اساس اینکه شاه، تختى را کشته، نظام شاهنشاهى را تبرئه نمى کند بلکه ماهیت ستمکارانه اش را نشان مى دهد؛ شاهى که هیچ نقشى در مرگ تختى نداشت، قاتل اوست. سیستم و آدم هایش اینقدر دهشتناک مى شوند که کارهاى زشت نکرده را هم انجام داده اند.
حقیقت بیشتر از هرجا به تعبیرى در آنچه که واقعى نیست خود را نمایش مى دهد؛ در اساطیر، شایعه ها، خشم ها...
٣. با این تفصیل، واقعگرایى آنهایى که گفتند "ده نمکى مقصر نیست به او حمله نکنید" اگر بخواهد ادامه پیدا کند باید منطقاً به اینجا هم سرک بکشد که "نجفى مقصر نیست به او حمله نکنید" چرا؟ چون او و عصبانیت کودکانه اش محصول نفى و طرد ساختار سیاسى واقعاً موجود است، مثل همان بى توجهى به تجهیزات سینمایى. واقعیت گرایى اقتضا مى کند که واقعیت تاریخى ارتباط بین هنرمندان و دولت یا دربار را ببینیم. نجفى هم مثل کشته شده هاى سر صحنه فیلمبردارى ده نمکى، محصول سیاست هاى غلط فرهنگى است، محصول دیگرى سازى هاى دولتى. حرف هاى بى ربط او درباره دیدار هنرمندان با روحانى نه فقط برخاسته از اگوى متورم او که واقعیت سلطه دولت بر میدان هنر است.
نمى شود با اتکا به واقعگرایى دربرابر حمله به ده نمکى پوزیشن اخلاقى گرفت و دربرابر نجفى، حمله به او را تقدیر و ستایش کرد.
شطحیات و خزعبلات نجفى مثل فاجعه سر فیلم ده نمکى است. ده نمکى مقصر است بالاخره یا نه؟