ماهواره و تحلیل ان امین بزرگیان

خیلی سال پیش زمان دبیرستان که هفته نامهء سینما می گرفتم یک مقالهء خیلی قوی و خوبی خواندم که با استدلال های مردم شناسانه و جامعه شناسانه میگفت که چرا مثلن در یک دوره ای مردم آمریکا تمام آمال و آرزو و رویاهایشان را در شمایل بازیگر کوتوله ، زشت و خشنی مثل همفری بوگارت می دیدند و در دوره ای دیگر جیمز دین قلمان شمایل ! همین نقش را برایشان ایفا میکرد ... حالا به نظرم آرام آرام همین اتفاق در مورد خواننده های ایرانی رخ داده است ... نسل ما و نسل قبل تر از ما به گوشهایش اعتماد میکردند ...و خواننده ها را بیشتر با متر و معیار خوش الحانی می سنجیدند اما حالا انگار فاکتورهای دیگری اهمیت یافته اند و گوشها جای خودشان را به ذهن ها و چشم ها داده اند ... شما مثلن به صدای رضا یزدانی ، رضا صادقی ، هیچکس ، شاهین نجفی ، محسن چاوشی ، باران ، سینا حجازی ، محسن نامجو و خیلی های دیگر نگاه کنید ، انصافن خبری از خوش الحانی نیست اما خوب یا بد اینها ستاره های محبوب و سلاطین بی چون و چرای موسیقی امروز ما هستند ... آمار مأیوس کننده اى را وزیر ارشاد درباب استفاده از ماهواره اعلام کرده است. اینکه هفتاد درصد از مردم تهران در جهان کثافت محصولات من وتو و فارسى وان غوطه ورند، حاوى پیام هایى جامعه شناسانه و به غایت ناامید کننده است. آمار بالاى استفاده کنندگان از ماهواره تنها نشاندهنده افزایش مخالفان پیام هاى حکومت نیست. نشاندهنده افسون زدگان مالیخولیایی نیز هست که شب ها سریال هاى دوزارى و حَشَرمحور فارسى وان را مى بینند و صبح ها به دنبال عملى ساختن تخیل هاى شبانه شان در تاکسى و محل کار همه جو...ر کار محیرالعقول مى کنند. نشانگر جمعیتى است که از سیاست، فحش دادن به آخوندها را در خیابان و اتوبوس و مهمانى ها مى فهمند و در عمل حتى حاضر نیستند کوچکترین کنشى در جهت خیر عمومى انجام دهند.تلویزیون در بهترین حالت به آنها کارشناسى امور را یاد مى دهد. کارشناسانى اخته. تلویزیون واقعیت را به گونه اى ناواقعى بازنمایى مى کند. راز جذابیتش هم در این افسونگرى افسار گسیخته اش از سیاست تا کالاست . و در این وسط هجوم تصاویر کالاها و اتومبیل ها و لباس ها و.... در تلویزیون، سازنده ترومایى است که فقدانش در زندگى واقعى شان آنان را هرچه بیشتر حریص تر و گرگ تر ساخته است. آمار بالاى مصرف ماهواره در درجه اول آمار بالاى مصرف تلویزیون با تمام کثافت هایش است. آنچه بنظرم جاى خوشحالى دارد این است که در ایرانى خیالى، وزیر فرهنگ از افزایش آمار چاپ و انتشار کتاب بگوید. به قول کامو، آزادى و رهایى درمیان صندلى هاى تئاتر و بوى مرکب چاپخانه است.