امین بزرگیان

پدر و مادر علی اسکندریان، یکى از کشته شدگان گروه سگهاى زرد، متن کوتاهى را منتشر کرده اند:
"ما، نادیا و محمود، والدین علی اسکندریان، تسلیت و همدردی خود را به خانواده های سروش و ارش فرازمند همچنین خانواده علی اکبر محمدی رفیعی اعلام میداریم. همکی ما شریک یک غم و درد بزرگیم و برای این عزیزان ارزوی ارامش ابدی میکنیم .علی رفیعی ، از صمیم قلب ترا بخشیدیم"
چهار خط درخشان. صدایى که مى شنوید از عمق فاجعه است. همه آن چهار کشته شده را این پدرو مادر "ما" کرده اند. حتى قاتل را استثنا نکرده اند. همه آنچیزى که او را به بیرون و به سمت اسلحه، تف کرده بود را این پدر ومادر کنار زده اند و خموده و غمگین بر جنازه فرزندشان، قاتل را نیز به درونِ ما کشانده اند. چه خوب این گروه راک ایرانى، ما را نشان دادند. زندگى پاره پاره ما را. قاتل و مقتول بودنمان را. آنها از "یک" غم حرف زده اند. آنچه این پنجاه، فقط پنجاه کلمه را برجسته مى کند همین بیان "امر مشترک" است. این استثنا نکردن، لازمه هرنوع بخشایشى است. بخشایشى در خلال شراکت بخشیدن وضعیت. نادیا و محمود با صورت هاى اشک آلودشان، راهى را در گوش همه ما زمزمه مى کنند؛ راهى براى نه قاتل بودن و نه مقتول شدن. متن درخشانى است. امیدوارم کسى پیدا نشود و بگوید، به چه حقّى بخشیده اید؟